Jak być asertywną w miejscu pracy

Znów networkujemy w Londynie :-)

September 30, 2015

Zostań obywatelem świata! – zaproszenie Mateusza Grzesiaka

October 2, 2015

Rozmowa z Kamilą Rowińską, trenerką rozwoju osobistego, mówczynią motywacyjną i bizneswoman o tym, dlaczego warto zachowywać się asertywnie w kontaktach zawodowych.

Jak komunikować się z szefem, który jest na przykład agresywny, albo wymaga od nas pewnych rzeczy, które są niezgodne z naszą umową o pracę?
Po pierwsze, ja nie zgadzam się, że od szefa zależy twoja przyszłość zawodowa, bo tak nie jest. Twoja przyszłość zawodowa zależy od ciebie. Ja się nie godzę na to, żeby ludzie stawiali się w roli ofiary „o Jezu, przestań, ja tego szefa nie zadowolę” – tymi słowami od razu stawiasz się w roli ofiary, która ma swojego kata-szefa a ty jesteś taki biedny i musisz robić wszystko to, co szef każe.
Umowa o pracę, to jest umowa pomiędzy tobą a szefem, partnerska umowa. Ty pomagasz firmie w której pracujesz rosnąć, w zamian za inne przywileje, które są dla ciebie ważne. W sytuacji, w której ktoś prosi cię o coś, na co się nie umawialiście wcześniej, wystarczy powiedzieć ,że czujesz się w tej sytuacji niezręcznie. Czasami można coś dodatkowego zrobić i nie każda sytuacja jest odpowiednia żeby mówić „a, ja tego nie mam w umowie”. Mówię o sytuacji kiedy nadużycia są rażące. Jeśli czujesz, że to przekracza jakąś granicę, to trzeba powiedzieć „Szefie, czuję się niezręcznie, ponieważ szef prosi mnie o rzeczy, które nie były wcześniej uwzględnione. Chciałbym, żebyśmy albo uaktualnili naszą umowę, albo poruszali się po tych obszarach, do których zostałem zatrudniony”. To jest taki najprostszy komunikat. Oczywiście niektórzy ludzie powiedzą „tak, tak, powiem szefowi, to on mnie od razu zwolni”. Nie zawsze tak się dzieje. Oczywiście, jeżeli pracujesz dla jakiegoś „idioty”, to na pewno cię zwolni. Może wówczas lepiej poszukać pracy, w której obowiązuje obustronny szacunek. Jeżeli masz pewność, co do swoich kompetencji, jeżeli wiesz, że robisz 100% w ramach tego, na co się umówiliście, jeżeli jesteś w porządku i jesteś dobrym fachowcem, to nie musisz się bać. Bo mało jest ludzi, którzy świetnie pracują i każdy rozsądny szef zdaje sobie z tego sprawę.

Czyli zachowanie agresywne, to nie tylko agresja fizyczna, może być również słowna?
Tak, agresja słowna i mentalna. To jest takie deptanie czyjejś sfery psychologicznej. Ty nie musisz kogoś uderzyć, żeby się zachować w sposób agresywny. Wszystko się dzieje wyłącznie na podłożu psychologicznym. Bardzo często rodzice zachowują się w sposób agresywny w stosunku do swoich dzieci, współpracownicy, żona do męża albo mąż do żony, teściowie bardzo często zachowują się w sposób agresywnych do swoich synowych, do swoich zięciów, ponieważ wszystko wiedzą lepiej i muszą to powiedzieć, nawet jeśli się ich nikt nie pyta. To są wszystkie zachowania, które powodują później przerwanie więzi. Zaburzanie relacji, ta relacja wtedy nie jest zdrowa, nie jest równa, nie jest partnerska, nie jest współpracująca, nie jest relacją win-win, jest taką relacją nastawioną na to, że ktoś w niej wygrywa, a ktoś przegrywa.

Jaki jest najlepszy sposób na dawanie i przyjmowanie krytyki? Jak to zrobić najlepiej?
Jeżeli chodzi o krytykę, to ja nie jestem za tym żeby dawać w ogóle. No bo kim my jesteśmy, żeby krytykować innych? Jest takie powiedzenie „zajmij się sobą i tym, żeby samemu być świetnym, to wtedy nie będziesz miał czasu na Kamila Rowinska (11) krytykowanie innych”. Ja się nie zajmuję krytykowaniem innych ludzi. Jeżeli ktoś przyjdzie do mnie i mnie zapyta, co na dany temat sądzę, albo po prostu poprosi mnie o opinię, to udzielę mu informacji zwrotnej. Czyli, powiem o rzeczach, które w jego zachowaniu mi się bardzo podobają i o takich najbardziej rażących, które uważam, że należy zmienić. Natomiast jeżeli ktoś przyszedłby do mnie i powiedział „Kamila, ty jesteś rozrzutna”. Wtedy moim zadaniem jest się zastanowić – czy moim zdaniem jestem rozrzutna czy nie jestem? Ja bym doszła do wniosku, że nie jestem, więc bym powiedziała, że mam inne zdanie na ten temat albo że tak nie uważam, bo myślę o sobie inaczej. Jeżeli ktoś by mi powiedział „Kamila, jesteś rozrzutna”, a ja bym faktycznie doszła do wniosku, że naprawdę taka jestem i wiem o tym, no to powiedziałabym, że też tak myślę o sobie. I to wszystko. Nie jestem za tym, żeby w ogóle wchodzić w dyskusję.

Jak poradzić sobie z krytyką w środowisku biznesowym, gdzie klient jest niezadowolony z pracy, powiedzmy twojego dostawcy. Jak przekazać komuś, że jakiś obszar wymaga poprawy?
Taki klient może przyjść do swojego dostawcy i powiedzieć: „drogi dostawco”, czy jak tam się do niego zwraca, „chciałbym porozmawiać o naszej współpracy i o tym, co możemy zrobić, żeby przebiegała sprawniej. Czy możesz mi poświęcić na to dziesięć minut?”. Jeżeli ktoś powie „tak, mogę ci poświęcić dziesięć minut”, to bym powiedziała „okay, w takim razie, rzeczy, które najbardziej podobają mi się w naszej współpracy to to i tamto, natomiast są dwie rzeczy, które najbardziej mi w naszej współpracy przeszkadzają i te rzeczy to jest to i to. Co pan w tej sytuacji proponuje?” albo „jak pan się zapatruje na tę sytuację?”. Wtedy dajesz drugiej stronie szansę na wypowiedzenie się.

Jak poskromić klientów, którzy wchodzą nam na głowę? Wymagają więcej, niż mówi umowa, domagają się obniżek, marudzą, są niemili, nie szanują nas? Jak wyjść z takiej biznesowej uległości i być asertywnym?
Jestem zwolenniczką relacji partnerskich i tak też traktuję ludzi, którzy mnie otaczają, bez względu na to, czy są oni moimi klientami, czy współpracownikami. Oni mają swoje prawa, ja mam swoje. W interesie każdego jest dbać o swoje terytorium, a nie czekać, aż ktoś inny o nie zadba. Czyli nie czekać aż klient przypadkiem poprosi o rabat, tylko dać mu prawo do tego, żeby poprosił, ale dać też sobie prawo do odmowy, albo do udzielenia takiego, jaki jest dla nas możliwy.